Daar zijn mijn patiënten nog niet aan toe!

Wat maakt het zo spannend voor artsen om hun patiënten toegang te geven tot de resultaten van diagnostisch onderzoek, zoals die van bloedonderzoek of een echoscopie? Ik kan twee redenen bedenken: bezorgdheid over wat de resultaten kunnen oproepen (paniek?) en onwetendheid over de mogelijke gevolgen van die openheid (extra consulten?).

Bij die bezorgdheid kan ik me alles voorstellen, want wat weet je nu als patiënt als je leest 'Kreatinine = 56' of 'HbA1c = 6'? Je mist dan twee referentiekaders: die van de historie en die van de bandbreedte. Een historische lijn laat zien of een waarde daalt, gelijk blijft of stijgt, en de bandbreedte geeft een oordeel: goed, niet zo goed, slecht. Zoals bijvoorbeeld bij de BMI bij volwassenen: tussen 18,5 en 25 = goed, onder de 18,5 en tussen de 25 en 30 is niet zo goed en groter dan 30 is slecht. Zo staat dat ook in de NHG standaard. Als je historie én referentie aan patiënten laat zien, weten ze daar echt wel mee om te gaan. Mensen die daar niet mee om weten te gaan zullen ook niet snel van het aanbod van een patiëntenportaal van een huisartsenlab, zorggroep of huisartsenpraktijk gebruik maken.

Ik zie dan ook geen reden om dit soort informatie niet aan te bieden, mits de vorm waarin dat gebeurt historie en referentie laat zien. In onderstaande bijdrage aan De Eerstelijns laat ik een voorbeeld zien; ik schreef daar al eerder over. Het is jammer dat early adaptors onder de patiënten gefrustreerd worden door die artsen die het spannend vinden hun patiënten ruimer te informeren over wat hen direct aangaat. Mijn advies: oefen daar mee met een selecte groep van patiënten zodat je ervaring opdoet. Openheid hoeft niet te worden opgedrongen, maar mag ook niet worden onthouden.

De Eerstelijns Maart 2012

View more documents from Jeroen Cornelissen

Aanvulling op 4 juni 2012:
Het Nederlands Tijdschrift voor geneeskunde (NTvG) schrijft op haar website: 'De meeste patiënten willen graag snel online toegang tot hun radiologie-uitslagen. Zij willen dit ook als het om ernstige afwijkingen gaat, zelfs als zij de ingewikkelde medische taal niet helemaal begrijpen en zij de resultaten niet direct met hun dokter kunnen bespreken.'

Aanvulling op 9 november 2012:
Collega blogger Dr. Chrono schreef een interessante post over het publiceren van labresultaten in de VS. Hij heeft in een kaart de verschillende publicatiemogelijkheden van labresultaten ingekleurd. Zo zie je in één oogopslag de staten waar de resultaten:

• alleen aan de aanvrager (organisatie) getoond mogen worden (grijs);
• aan de patiënt getoond mogen worden na goedkeuring door de aanvrager (geel);
• aan de patiënt getoond mogen worden en waar geen goedkeuring nodig is (groen);
• staten waar geen wetgeving op dit gebied aanwezig is (wit).

Kortom: ook daar lijkt men bevreesd om de ongecontroleerde reacties van patiënten bij het zien van dit soort gegevens.