Technologie - ik kan er soms zo heerlijk in gedachten op wegdrijven. Wat is er allemaal niet mee mogelijk, hoe makkelijk kunnen we het onszelf maken, hoeveel tijd kunnen we er niet mee besparen (is dat laatste ooit echt aangetoond?).Alles heeft minimaal twee zijden, niet alleen de medaille. Technologie dus ook. Het NRC schrijft er vandaag over: het internet van de dingen. Op het ‘internet van dingen’ zijn niet alleen computers en PDA’s aangesloten, maar ook miljarden objecten zoals auto’s, huisrobots, camera’s, kledingstukken (via RFID chips), levensmiddelen en keukenapparaten, EPD's, sensoren en het pasje van de thuiszorgmedewerker (en wat vindt ú van een chip in de hersenen?). Wat is hiervan de keerzijde? Altijd verbonden, altijd te volgen, altijd contact, altijd moeten reageren - en al die informatie wordt ergens opgeslagen. Privacy? Identiteitsdiefstal? Afpersing? We lezen er dagelijks over op zo vele sites en blogs en menig film is er al aan gewijd.
Kunstenaars hebben daar zo hun eigen kijk op: Susan Härtig maakte de e-blocker, een draagbare tent waar geen elektromagnetische straling doorheen kan. Een non-space noemt ze het, een plek waar je niet gevonden kunt worden. Anthony Dunne bedacht de Faraday Chair (zie foto), een signaalbestendige doos met een slangetje voor de luchttoevoer: geen straling naar binnen, geen straling naar buiten. Uiteraard laat de politiek zich niet onberoerd, zowel in Europa (Santucci) als in eigen land; de wetgeving lijkt echter achter de feiten aan te lopen (voorbeeld: de OV chip-kaart).
Zo is het genoeg. Ik ga nu op vakantie en neem alleen een GSM mee en zet 'm alleen aan voor-het-geval-dat. Denk ik. nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten