De patiënt (en al die varianten met Klant, Cliënt, Consument, enz.) centraal: wie wil dat niet? We weten ondertussen uit vele onderzoeken dat 'de klant koning' moet zijn, wil je tot echte zaken met hem/haar kunnen komen.Zo las ik onlangs twee geheel verschillende artikelen: een rapport van Nictiz (Nationaal ICT Instituut in de Zorg) over Zorg op Afstand en een artikel in het lijfblad van de huisartsen 'Huisarts in praktijk' over Functionele bekostiging. Nictiz staat voor 'Samen met patiëntenorganisaties, zorgaanbieders, zorgverzekeraars, ICT-leveranciers en overheidsorganisaties zet Nictiz zich in voor de realisatie van een landelijk elektronisch patiëntendossier (EPD) en andere vormen van landelijke elektronische communicatie' en Huisarts in de praktijk wordt uitgegeven door de huisartsenvertegenwoordiging LHV (landelijke huisartsen vereniging).
Eerst Nictiz; de onderzoeksvraag was: 'De stuurgroep ICT & Innovatie heeft Nictiz gevraagd een inventarisatie uit te voeren naar zorg op afstand in Nederland: welke praktijkvoorbeelden zijn er en hoe kan het gebruik van zorg op afstand gestimuleerd worden?' In de bijlage wordt een 50tal projecten opgesomd; dat is het minst spannende deel van het rapport. Interessanter is de vraag naar de de beste manier om Zorg op Afstand te stimuleren. De antwoorden zijn samengebracht onder de titels financiering, draagvlak, transitie, culturele aspecten en wet- en regelgeving. Daarover wordt geconcludeerd dat de problemen in die onderdelen eerst moeten worden opgelost en dat dan Zorg op Afstand pas echt van de grond zal komen.
Dan de LHV: het artikel geeft uitleg over wat Functionele bekostiging is ('het bekostigen van functioneel omschreven zorgprestaties. Functionele bekostiging stelt de zorgvraag van de patiënt centraal') en de status van de invoering daarvan in de eerstelijns gezondheidszorg. 'Door de zorgvraag als uitgangspunt te nemen, verandert ook de financiering van de zorg. Alle zorg die bijvoorbeeld een diabetespatiënt nodig heeft, wordt functioneel beschreven. Dat houdt in dat er wordt beschreven wat er op zorggebied moet gebeuren voor deze patiënt. Maar er wordt niet beschreven welke zorgverlener welk deel van de zorg zou moeten leveren. Het staat de betrokken zorgverleners vrij om dit in overleg zelf te bepalen.' Maar wat heeft de (chronisch) zieke nog meer nodig en hoe wordt dat geregeld? Geen woord daarover.
Na lezing dacht ik: jammer, weer een gemiste kans. We stellen wel onze afnemer centraal, maar alleen binnen ons eigen vakgebied of sector. Hoe centraal is dat dan? Wanneer zijn wij in staat over muren heen te kijken en de mens werkelijk in het middelpunt te stellen?
Aanvulling op 31 maart:
Natuurlijk valt dit ideaal niet in één keer te bereiken - als het al ooit helemaal gerealiseerd kan worden. Toch werd ik aangenaam verrast door een toespraak van de staatssecretaris van VWS, mevrouw Bussemaker. Op 27 maart pleitte zij (binnen haar eigen 'kolom' van zorg) voor het werken over muren heen. 'Mensen die een beroep doen op de AWBZ, de WMO of beide, moeten zich vaak tot verschillend loketten wenden en worden nog al eens van het kastje naar de muur gestuurd, voordat ze de juiste hulp ontvangen. ‘Dat kan simpeler, rechtvaardiger en doeltreffender’' en 'Kortom: alles draait om de cliënt en hij of zij staat centraal!'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten