Twee punten die in vrijwel elk gesprek terug kwamen, waren de verschillen tussen de zorgsystemen (‘You guys in Europe are blessed’) en de privacy. Niet alleen de NSA neemt het met de privacy niet zo nauw, ook zorg- en zorg gerelateerde organisaties gaan er anders mee om dan wij in Europa en Nederland doen. Patiëntenorganisatie PatientsLikeMe (260.000 leden) geeft bijvoorbeeld bij het inloggen nieuwe leden de mogelijkheid de eigen gegevens achter een wachtwoord te beschermen; maar liefst 7% van de leden maakt daar geen gebruik van! Welke patiëntenorganisatie in Nederland biedt deze mogelijk überhaupt aan? Op de vraag waarom zoveel mensen dat doen, was het antwoord dat deze leden van mening zijn dat zo veel mogelijk anderen van hun ervaringen mogen leren, opdat het gehele zorgsysteem verbeterd wordt. Daarbij ligt letterlijk alles op straat, zoals ook deze rapportage over depressies als gevolg van een ziekte en de gevolgde therapie. Google heeft hier vrij spel mee. Organisatie eTherapi verkoopt patiëntinformatie aan de industrie. Daardoor kun je als GGZ patiënt die een online programma volgt op enig moment een mail ontvangen waarin middelen om de seksualiteit op te krikken worden aangeprezen. Of een aanbeveling voor een andere arts. Geen blosje te bekennen op de wangen van de man die dit vertelde, zo gewoon is dat in de Nieuwe Wereld. En ja, al deze acties zijn afgedekt binnen de HIPAA regels, en patiënten hebben hier mee ingestemd toen ze akkoord gingen met de voorwaarden.
Een tweede verschil is het praten over geld. Waar we in Nederland een gesprek vaak mee eindigen, wordt daarover als het ware in de VS mee begonnen. Levert het geld op in de vorm van extra inkomsten of in de vorm van een besparing, dan ben je verzekerd van aandacht voor jouw verhaal. Partners Healthcare heeft een prachtig eHealth programma opgezet om patiënten die uit een ziekenhuis ontslagen zijn, thuis te kunnen volgen. Na vier maanden stopt dat programma, omdat dan het Break Even Point bereikt wordt. Ze hebben zelfs een aparte website gemaakt om de Return on Investment (ROI) van zo’n zorgprogramma te kunnen berekenen. Hetzelfde PatientsLikeMe heeft last van deze eenzijdige focus op besparingen, omdat zij juist geïnteresseerd is in het verbeteren van de kwaliteit van leven van hun leden en niet in besparingen van het zorgsysteem. Zorgverzekeraars willen echter niet voor outcome betalen. Daarom verkopen zij hun ziel, de door de leden verzamelde data, aan de duivel: farmaceutische bedrijven. ‘Het zijn de enigen die buiten ons, belang hechten aan een betere gezondheid van patiënten, want alleen zij willen er voor betalen. Dit doen we liever niet, maar het is niet anders.’ Ze zijn daar heel open over: onder het kopje Funding staat precies uitgelegd wat ze met de informatie van de leden doen en wie hun (non) for profit partners zijn. Het gaat me in deze voorbeelden niet zozeer om de logica, want natuurlijk wil en moet iedereen betaald worden voor haar en zijn professionele inzet. Het gaat me om de manier waarop er over geld gesproken wordt: zonder dralen en vanzelfsprekend. Als je je daaraan over geeft is het simpel: je moet het er toch over hebben, waarom zou je er dan om heen draaien?
De Oostkust (Boston) kent als zwaartepunt de gezondheidszorg, en de Westkust (San Francisco) de technologie. Deze technologie gaat er voor zorgen dat de middle man ook in de gezondheidszorg voor een groot deel gaat verdwijnen. Bedrijven als Airbnb en Uber schakelen respectievelijk hotels en taxibedrijven uit, in Nederland kennen we peerby en Snappcar die de traditionele verhuurbedrijven (apparatuur en auto’s) schrappen. Onderzoekers Frey en Osborne hebben berekend dat 47% van de Amerikaans banen hierdoor op de tocht staan. In de gezondheidszorg zullen als eerste diagnostische centra hun bedrijfsmodel moeten aanpassen als computers niet alleen het werk van veel analisten overbodig gaan maken, maar ook als consumenten en patiënten middelen in handen krijgen om het werk van deze centra over te nemen. Brynjolfsson en McAfee halen in hun boek ‘The second machine age’ Moravec aan die stelt dat moeilijke problemen makkelijk, en makkelijke problemen moeilijk te automatiseren zijn. Is het interpreteren van een ECG moeilijk en voorbehouden aan specialisten: dan is dit bij uitstek geschikt om te worden geautomatiseerd. Dat dit geen beschrijving van een verre toekomst is, bewijst wel het initiatief van de X Prize Foundation die een wedstrijd heeft uitgeschreven voor het vaststellen van verschillende ziekten – door leken. Wanneer dit realiteit wordt? In de zomer van 2015.
Privacy, geld en de combinatie van technologie en zorg: het zorgsysteem dat voor een groot deel gebouwd is op de principes van de vrije markt, zorgt er voor dat zij daar anders mee om gaan dan wij in Europa gewend zijn. Elke dollar die je met een slim aanbod kunt besparen wordt door velen omarmd. Een gratis online therapie betaal je met een ‘personalized offer you can’t refuse’. Technologie kan menselijke handelingen die geautomatiseerd kunnen worden, overbodig maken. Daar is op zich niets nieuws, want innovaties hebben al vele jaren voor het elimineren van handwerk gezorgd. Ik ben er wel van overtuigd dat dit niet ten koste hoeft te gaan van de privacy of de solidariteit zoals wij die (nog) in Nederland kennen. Hoe lang we dat nog overeind kunnen houden weet ik niet, maar tot we dit grote goed kwijt zijn haal ik graag degene aan die zei: ‘You guys in Europe are blessed’.
Deze blog verscheen eerder bij SmartHealth
Geen opmerkingen:
Een reactie posten